ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ (από τον Γιάννη Μέκκα)

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Κρίσιμα είναι τα ερωτήματα για ότι συνέβη τις τελευταίες ημέρες.
Πως ξεκινήσαμε και που φτάσαμε;
Τι έφταιξε και τι κάναμε για τη συμφορά που ακολούθησε;
Είναι μια αναφορά, απλή απάντηση, τα παρακάτω, ενός συμπολίτη σε ερωτήματα που καίνε όλους μας.
Προσπάθησα να καταγράψω χωρίς πολιτική τοποθέτηση και σκοπιμότητα λογικά και κρίσιμα ερωτήματα από αγανάκτηση, παράπονο και θλίψη για «ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ», όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε ότι άφησε πίσω της η λαίλαπα της φωτιάς.
Διακατέχομαι από αυτά τα συναισθήματα γιατί είχα την οδυνηρή εμπειρία να βρίσκομαι μέσα στη φωτιά τις δυο κρίσιμες μέρες στο Πήλιο και που δεν θα ήθελα να ξαναβιώσω στο μέλλον.
Ξεκινήσαμε με την πρόβλεψη ενός καύσωνα διαρκείας με υψηλούς δείκτες θερμοκρασίας σε βαθμούς ρεκόρ τη τελευταία ΙΟΟετία σε όλη τη χώρα ιδιαίτερα δε στο Νομό μας, στο Ν. Μαγνησίας.
Ο καύσωνας και οι αέρηδες είναι φυσικά φαινόμενα και δεν αντιμετωπίζονται.
Οι φόβοι απ'αυτά και τα ενδεχόμενα για ιδανικές προϋποθέσεις ΠΥΡΚΑΙΑΣ πάσης μορφής προέλευσης είναι προ των πυλών. Μπλακ άουτ της ΔΕΗ από υπερφορτώσεις του δικτύου, έλλειψη νερού με φοβερές προεκτάσεις όπως αντιμετώπιση της φωτιάς αφ' ενός και της εποχιακής ζημιάς στην παραγωγή αφετέρου, προβλήματα υγείας σε ευαίσθητες ηλικίες μικρές και μεγάλες και
τέλος αγωνία για καταστροφή της ιδιοκτησίας σε όλα τα επίπεδα και του φυσικού πλούτου της χώρας.
Είναι γνωστό ότι, η χώρα μας, με την ιδιαίτερη μορφολογία
εδάφους, τα μέσα που διαθέτει για την αντιμετώπιση της φωτιάς
είναι τουλάχιστον ανεπαρκή.
Ανεπάρκεια έμψυχου δυναμικού πυρόσβεσης.
Ανεπάρκεια επίγειων μέσων πυρόσβεσης από μηχανήματα μέχρι
αναξιόπιστο, λειτουργικά, υλικό.
Ανεπάρκεια εναέριων μέσων πυρόσβεσης σε αριθμό με πολλά προβλήματα στη συντήρηση και την ετοιμότητα, αξιόμαχα δηλαδή. Πλημμελής συντήρηση και διάνοιξη δρόμων πρόσβασης στα μηχανοκίνητα μέσα, προς τις εστίες φωτιάς και αντιπυρικές ζώνες σχεδόν ανύπαρκτες. Φαινόμενο αφέλειας, αντί να πάμε προς την φωτιά την περιμένουμε στο Δημόσιο δρόμο που λειτουργεί σαν αντιπυρική ζώνη να την αντιμετωπίσουμε αφού ήδη έχει κάψει τα πάντα.

Αδιαφορία και εφησυχασμός των πολιτών για επαγρύπνηση στις δύσκολες ώρες για γρήγορη επισήμανση εστιών φωτιάς μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Ανύπαρκτη σχεδόν περιπολία επιλεγμένων μονάδων σε δύσκολες μορφολογικά περιοχές και στέκια αναμονής και επικοινωνίας αναπτυγμένες γεωγραφικά.
Έλλειψη παρατηρητηρίων εντοπισμού εστιών φωτιάς στις δύσκολες ημέρες που έχουν προαναγγελθεί.
Σημεία ανεφοδιασμού νερού για τα οχήματα πυρόσβεσης, μόνο η θάλασσα στην περίπτωση μας υπήρξε σύμμαχος ανεφοδιασμού της εναέριας πυρόσβεσης που ήταν κοντά.
Όλα αυτά μας έλειψαν και μας λείπουν.
Οι κίνδυνοι της φωτιάς εντάσσονται για τη χώρα μας σε εθνικό θέμα υψίστης σημασίας με ευαισθησία και υπευθυνότητα για πρόληψη και έγκαιρη αντιμετώπιση.
Οικονομική ένδεια κονδυλίων και αδυναμία ενίσχυσης εποχιακά για ότι είναι ανεπαρκές, κοστίζει τελικά ανυπολόγιστα.
Πληροφορούμε ότι από διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια από το 2002 και μέχρι σήμερα η χώρα μας δεν επωφελήθηκε.
Συνεργασία ολόκληρου του πολιτικού κόσμου ήταν απαραίτητη και επιτακτική αυτή την περίοδο με προτάσεις και μέτρα πρόληψης για λιγότερες ζημιές. Δεν τα βρίσκουμε ο ένας δεν καταδέχεται τον άλλο, εγωισμοί από τη μια, καταγγελίες από την άλλη. Ποιος πληρώνει το κόστος αυτής της καταστροφής; ΟΛΟΙ.
Από την περιουσία μας μέχρι το περιβάλλον μας.
Κανείς δεν δικαιώνεται από την απουσία του.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Λαός και Κράτος γιατί το ρίξαμε στην τύχη. Οι μεν ότι δεν θα συμβεί το κακό και οι δε γιατί να ξοδέψουμε για μια ετοιμότητα και πληρότητα χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρξει πρόβλημα;
Φοβούμαστε να πούμε την αλήθεια με το όνομα της στην κοινή γνώμη για την ανεπαρκή κάλυψη για να μην σπείρουμε φοβίες και πανικό και κάνουμε ζημιά στον τουρισμό και στον επαγγελματικό κόσμο.
Τώρα πληρώνουμε όλοι μαζί βαρύ το τίμημα πολύπλευρα και μακροχρόνια που απαιτείται για την επούλωση πληγών οικονομίας υγείας και ζωής από το τραυματισμένο περιβάλλον.
Τώρα τρέχουμε και θα κουβεντιάζουμε επί μήνες ειδήμονες και μη, αργήσαμε όμως γιατί κάναμε λογαριασμούς στον αέρα και με λάθος υπολογισμούς, χωρίς φαντασία και ρεαλισμό.
Πόσα κονδύλια απαιτούνται σήμερα για αποζημιώσεις σε νοικοκυριά και ζημιές στο φυσικό πλούτο της χώρας από τις εκτεταμένες και βαριές συνέπειες της φωτιάς;

Εκατοντάδες φορές περισσότερα από ότι θα διαθέταμε έγκαιρα για ενίσχυση όλων των μέσων πυρόσβεσης και στρατευμένοι όλοι σε κοινό αγώνα εναντίον ύποπτων επιδιώξεων επιτηδείων για εκμετάλλευση της φύσης από τον αχόρταγο πλουτισμό επιχειρηματιών που δεν έχουν ούτε όσιο, ούτε ιερό μπροστά στο κέρδος.
Ακόμα και άλλων κέντρων μέσα και έξω από την Ελλάδα τουριστικού ανταγωνισμού που διαθέτουν όλοι πληρωμένους μπράβους της φύσης στην όμορφη χώρα μας ανθέλληνες ντόπιοι και ξένοι μέχρι ψυχασθενείς.
Θα τολμήσω και πάλι να αναφερθώ στην αδιαφορία και επιπολαιότητα εκείνων που χωρίς να το πιστεύουν και να το θέλουν γίνονται πρόξενοι συμφοράς πρώτα στον εαυτό τους και ύστερα στη χώρα τους.
Πολλές μεγάλες πόλεις επιβαρύνονται σήμερα όλο και περισσότερο από την βιομηχανική ρύπανση, Τώρα «βάζουμε χέρι» και εκεί που πάμε για ξεκούραση.
Τώρα, δυστυχώς ο μισός πληθυσμός της χώρας μας που ζει αναπνέει και εργάζεται στην Αττική, δέχεται από το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας το δέος και την πραγματικότητα μιας ανασφαλούς διαβίωσης προσεχώς με ποικιλία συνεπειών και επιπτώσεων.
Γιατί τόσος ύπνος; Τόση αδιαφορία και εφησυχασμός; Από όλο τον κόσμο φτάνουν μηνύματα επερχόμενης καταστροφής στη φύση και στο περιβάλλον τις προσεχείς δεκαετίες. Τώρα η ειρωνεία για όσους μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος μετατρέπεται σε δικαίωση, συμπάθεια και σοβαρότητα προσοχής. Το ερώτημα των γενιών που έρχονται θα είναι καταγγελία για μας που αδιαφορήσαμε όταν έπρεπε.
Ποια γη θα αφήσουμε πίσω μας; Είναι δυνατόν σαν πολίτες αυτής της χώρας να μην υπολογίζουμε ότι θα λογοδοτήσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας αργότερα;
Πως θα αισθανόμαστε τότε αν ζούμε να ακούσουμε το κατηγορητήριο και το μνημόσυνο που θα μας κάνουν;
Ξυπνήστε έστω και τώρα. Πρώτα το κράτος και μαζί ο λαός. Όλα θέλουν έρευνα, λογική, έλεγχο και μαχητικές παρεμβάσεις αν χρειαστεί. Δεν ξέρω πόσα μαθήματα χρειαζόμαστε ακόμα να πάρουμε για να γίνουμε υπεύθυνοι. Να σταματήσουμε τα λόγια στα οποία είμαστε πρωταθλητές και να διαφυλάξουμε το μέλλον των παιδιών μας.


Ο συμπολίτης σας
Γιάννης Μέκκας