Από πολλά κινδυνεύει η προστασία του περιβάλλοντος ( Ταχυδρόμος 11/8/2007, Επιμέλεια: Μάκης Μπαλλής, Αρ. Φύλλου: 538 )

Νωπές είναι ακόμη οι φωνές ανησυχίας για τη μεγάλη οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε από τις μεγάλες πυρκαγιές. Παραμένουν επίκαιρες, καθώς η επικίνδυνη περίοδος για εκδήλωση ανάλογων καταστροφικών φαινομένων δεν πέρασε. Το ίδιο επίκαιρες παραμένουν και οι επισημάνσεις για τις ελλείψεις και αδυναμίες του μηχανισμού πρόληψης και πυρόσβεσης. Δυστυχώς φαίνεται ότι η οικολογική διάσταση της καταστροφής δεν έγινε κατανοητή. Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από την απώλεια ενός δάσους υποβαθμίζονται έναντι των οικονομικών επιπτώσεων από την απώλεια περιουσιών. Γενικώς, όμως, όπως δείχνουν και τα πρόσφατα περιστατικά επιβάρυνσης θαλάσσιων κυρίως οικοσυστημάτων από βιομηχανική απόβλητα, φαίνεται να μη δίνουμε τη σημασία που αναλογεί στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και της προστασίας του οικοσυστήματος. Εχουμε προτάξει, ως επίσημο κράτος με τη νομοθεσία μας και ως κοινωνία με τη συμπεριφορά μας, τη διευκόλυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι μάλλον ελληνικό φαινόμενο η ανεξέλεγκτη απόθεση αποβλήτων και λυμάτων από βιομηχανίες σε κλειστούς θαλάσσιους κόλπους, λίμνες και σε ό,τι ο καθένας θεωρεί ως «φυσικό αποδέκτη» της οποιασδήποτε βρωμιάς του. Η βιομηχανική ρύπανση είναι μόνιμο και σταθερό φαινόμενο, χωρίς να υπάρχει η χειροπιαστή ένδειξη ότι στο μέλλον η κατάσταση θα διορθωθεί. Σε πρώτη ματιά, φαίνεται παράξενο να έχουμε ως χώρα τόσο υψηλή βιομηχανική ρύπανση χωρίς αντίστοιχα να έχουμε τόσο αναπτυγμένη βιομηχανία. Είναι όμως λογική η εξήγηση. Είναι το αποτέλεσμα της απουσίας οργανωμένης χωροθέτησης, δηλαδή με τις απαραίτητες υποδομές, της βιομηχανικής δραστηριότητας. Δεν αρκεί ο χαρακτηρισμός μίας έκτασης για χρήση που επιτρέπει την εγκατάσταση εργοστασίων για να αποκτήσεις ορθολογικό σχεδιασμό. Δε φτάνει να δημιουργείς ΒΙΠΕ, όταν η εγκατάσταση ρυπογόνων εργοστασίων είναι διάσπαρτη και μάλιστα με νομοθετικό πλαίσιο διευκολύνσεων και ανοχής στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Και, φυσικά, δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές και τα βιομηχανικά απόβλητα στις θάλασσες που προκαλούν το πρόβλημα. Μην ξεχνάμε την αέρια ρύπανση, τις εκπομπές καυσαερίων, την αποθέωση της οικοδόμησης, την «αξιοποίηση» για τουριστικούς (εισπρακτικούς) λόγους ακόμη και πνευμόνων πρασίνου, αλλά και γενικώς όσα επιτρέπει η απουσία μίας αποτελεσματικής περιβαλλοντικής πολιτικής.