Φωτιά στην Ελλάδα ( ΟΙΚΟ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, τεύχος 105 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2007 )

Υπάρχουν δύο ειδών Κένταυροι. Το πρώτο είναι οι Κένταυροι του Πηλίου. Ενδημικό είδος, αφθονούν στα δάση του «υλιήεντος» βουνού από την εποχή του Ομήρου και βάλε. Έντρομοι μπροστά στη λαίλαπα της «ανάπτυξης», έχουν αποσυρθεί στις λιγοστές γωνιές της πηλιορείτικης φύσης (όσες απομένουν) και παρατηρούνται σπανίως. Έχουν περίεργο σώμα, μισοί άνθρωποι μισοί άλογα, περήφανοι, ρωμαλέοι, στοιχειώνουν και ζωντανεύουν τα βαθύσκια δάση της οξιάς και της καστανιάς, παρέα με τα λοιπά ξωτικά.
Το δεύτερο είδος είναι οι Καρεκλοκένταυροι. Το είδος αυτό ευδοκιμεί σε πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ενδημικό είδος της πόλης, διάγουν σε ορόφους με πολυτελή γραφεία, και όσο πάνε πληθαίνουν και κυριαρχούν, εκτοπίζοντας τους Κενταύρους παρόλο που δεν συναντώνται με αυτούς. Με αιρ-κοντίσιον τελευταίας τεχνολογίας (ας καίγεται ο κόσμος έξω, εμείς να περνάμε καλά), με όλες τις ανέσεις. Το σημαντικότερο έπιπλο στα γραφεία τους είναι η καρέκλα. Αν είναι κατασκευασμένη από περιζήτητη πηλιορείτικη καστανιά ακόμα καλύτερα. Κι αυτών τα βιολογικά χαρακτηριστικά είναι περίεργα, αν και όχι αξιοζήλευτα. Διαθέτουν πλατιά οπίσθια (ας όψεται η πλατιά καρέκλα), συχνά καμπούρα (από το σκύψιμο στα χαρτιά), συνήθως δυσκοιλιότητα και πάντοτε εξυπνάδα. Πολλή εξυπνάδα. Ευκαιρία δε χάνουν να προβάλουν τη φάτσα τους διαρκώς και έχουν μια καταπληκτική ικανότητα με τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Στις εφημερίδες και την τηλεόραση παρατηρούνται καθημερινά και κατά κόρον. Κατέχουν τη νέα ύψιστη τέχνη της «επικοινωνιολογίας» και των «επικοινωνιακών τεχνικών». Έγινε πυρκαγιά στην Πάρνηθα ή στο Πήλιο; Αμέσως θα τρέξουν στην πυρκαγιά (αυτούς η φωτιά τους φοβάται, μόλις τους δει υποχωρεί), αμέσως θα ξαναδούμε τη φάτσα τους στις εφημερίδες και στο γυαλί (όχι τα πλατιά οπίσθια, αυτά τα κρύβουν). Είναι αξιοθαύμαστοι στο να λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτα.
Η συνταγή γνωστή. Όταν είναι κυβέρνηση φταίει ο καιρός και οι εμπρηστές, όταν δεν είναι κυβέρνηση φταίει η κυβέρνηση. Ξεχάσαμε να το πούμε, αγαπημένη τους απασχόληση η πολιτική. Η Ελλάδα πολλές φορές έχει καεί, πρώτη φορά όμως που οι φωτιές έγιναν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης με τόσο χυδαίο τρόπο. Ο κόσμος καίγονταν κι αυτοί δροσίζονταν. Και όπως πάντα,το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει. Πίσω και οι βουλευτές αλλά και οι υποψήφιοι βουλευτές αυτή τη φορά. Τους βλέπουμε καμαρωτούς καμαρωτούς, γραβατωμένους και κουστουμαρισμένους, πάνω στις στάχτες του Πηλίου και της λοιπής Ελλάδος μας βάλανε να βοσκήσουμε την πολιτική τους φινέτσα.
Κάποιοι έχουν σήμα τον πυρσό (να ταιριάζει ασορτί με τις φωτιές), δε λέμε. Μεγάλο πρόβλημα σήμερα να είσαι κυβέρνηση. «Την πατήσαμε»,του ξέφυγε του Βύρωνα.
Το δίλημμα ήταν απλό: είτε σώζουμε τους πυλώνες της Πάρνηθας, είτε σώζουμε το δάσος. Δεν ήταν δυνατό να μείνουν τόσοι Καρεκλοκένταυροι του λεκανοπεδίου χωρίς αιρ-κοντίσιον για μερικές ώρες! Άπαπα! Και το δάσος πήγε στα κομμάτια. Να μη το ξεχάσουμε, οι Καρεκλοκένταυροι έχουν ακόμα ένα μειονέκτημα, δεν αντέχουν τη ζέστη. Τη δική τους όμως, με των άλλων δεν έχουν πρόβλημα.
Τρία μερόνυχτα παλεύαμε με τις φλόγες για να σώσουμε το Πήλιο. Ευτυχώς που τα εναέρια μέσα αποδείχτηκαν πολύτιμα και κυρίως τα ελικόπτερα με υδατοσκάφος, που έριχναν το νερό ακριβώς εκεί που έπρεπε. Όταν υπήρξε κινητοποίηση ήταν ήδη αργά, η φωτιά είχε απλωθεί σε πολλά μέτωπα. Η πρόληψη ελλιπέστατη. Οι πυροσβέστες λιγοστοί και μάλλον αμέτοχοι.
Τα πυροσβεστικά κάθονταν στους δρόμους και περίμεναν να έρθουν οι φλόγες. Τέτοιες διαταγές είχαν, σαφώς νοιάζονταν μόνο για τους οικισμούς. Η έλλειψη εκπαίδευσης και μέσων θα έφερνε και θανάτους, που θα είχαν ακόμα μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, όπως και το κάψιμο βιλών και εξοχικών. Διότι δεν μας κυβερνούν πλέον οι κυβερνήσεις αλλά το πολιτικό κόστος! Όπως όταν κάποτε μετέφεραν την δασοπυρόσβεση από τη Δασική Υπηρεσία στην Πυροσβεστική.«Έξυπνη κίνηση», γιατί το ελληνικό δάσος το έχουν παρατήσει στο έλεος του Διαβόλου, οπότε η μεταφορά αρμοδιότητας στην Πυροσβεστική θα έδειχνε λιγότερο τη γύμνια και την εγκατάλειψη του περιβάλλοντος και την ανεπάρκεια της Δασικής Υπηρεσίας. Τι κι αν φωνάζουν οι δασολόγοι; Όταν οι πολιτικοί θέλουν να γίνεται το δικό τους, οι επιστήμονες γίνονται ενοχλητικοί...
Το τι πρέπει να γίνει, γνωστό. Το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής για τα Δάση, που συστάθηκε πριν από μια δεκαπενταετία από τη Βουλή που από τότε το θέμα των πυρκαγιών «έκαιγε»,τα λέει όλα. Ωστόσο καμία κυβέρνηση ουδέποτε προώθησε την πολιτική προστασία. Μα για κορόιδα τους περάσατε;
Θα αφήσουν να πάνε χαμένα τόσα κουκιά από τους καταπατητές, τους οικοπεδοφάγους, τους μεσάζοντες, και όλα τα κυκλώματα των παρατρεχάμενων μηχανικών συμβολαιογράφων δικηγόρων και λοιπών νεόπλουτων παρασίτων; «Χτίστε τα δάση» είναι το σύνθημα στη χώρα με τη μεγαλύτερη αναλογία κατοικιών ανά κάτοικο. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει κάθε 4 χρόνια είναι ποιος κρατάει την πρώτη κουτάλα (άντε να κρατήσει τη δεύτερη, κι αυτή καλή είναι).
Λένε πως δεν είναι η ιστορία που επαναλαμβάνεται αλλά οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν. Το ελληνικό περιβάλλον δεινοπαθεί από αποφάσεις που είναι καθαρά πολιτικές και καθόλου επιστημονικές. Παράδειγμα το πώς βρέθηκαν τα πεύκα στο Πήλιο.
Με την πάλαι ποτέ «αμερικανική βοήθεια» φυτεύτηκαν. Γέμισαν το Πήλιο αμερικάνο πεύκο «για να βρει δουλειά ο κοσμάκης». Με την πρώτη σπίθα τα πεύκα αυτά γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Και ειδικά αυτά τα αμερικάνικα πεύκα! Δίνανε και στον κόσμο πεύκα τότε, αλλά όλοι τα κόψανε από τις αυλές και τα σπίτια όταν μεγάλωσαν αφού αποδείχτηκε εντελώς ακατάλληλο το πεύκο αυτό για το Πήλιο. Και πάλι όμως είπανε για «αναδασώσεις».
Τρίβουν τα χέρια πάλι οι Καρεκλοκένταυροι. Καινούργιες υποσχέσεις, γραφειοκρατίες, καινούργια προγράμματα, καινούργιες μ(π)ίζ(ν)ες, καινούργια επίθεση σε δημόσιο χρήμα. Όχι κύριοι, αφήστε το Πήλιο ήσυχο, αυτό ξέρει. Χορτάσαμε από τα παραμύθια σας, πολιτικάντηδες της συμφοράς.
Την επόμενη φορά που θα πατήσετε το πόδι σας στο Πήλιο καλύτερα να προσέχετε τα βέλη των Κενταύρων.«Ένα είναι το χρώμα», και θα το δοκιμάσετε στις εκλογές που έρχονται. Είναι το μαύρο. Το ίδιο χρώμα που δώσατε και στο Πήλιο, και στην πατρίδα μας, έναν υπέροχο τόπο που έγινε μαύρος με τα αποκαΐδια της πολιτικής και διοικητικής ανεπάρκειας σας.